“Ik wil maar een ding en dat is piano spelen”.

De aula biedt ruimte aan 300 mensen. Vandaag zijn we met twee. De weduwe neemt rustig de aula in haar op waarna ze plaatst neemt achter de vleugel. Ze improviseert, speelt krachtig en dan weer ingetogen, om vervolgens weer opnieuw aan te zwellen. Af en toe zingt ze erbij. Het is prachtig. Na zo’n 30 minuten stopt ze met spelen en zijn we nog een paar minuten stil. Dan kijkt ze me aan en vraagt of haar man naar de crematieruimte gebracht kan worden. “Het is goed zo”, zegt ze.

Zo rustig als de weduwe tijdens de uitvaart is, zo in paniek is ze als ik bij haar thuis ben om het afscheid van haar man door te spreken. Ze vraagt zich af wat ze in hemelsnaam kan doen. Hij vond een uitgebreid en duur afscheid niet nodig. En ze wil al helemaal geen kaarten sturen. Laat staan andere mensen zien of spreken.

Terwijl de weduwe hardop blijft mijmeren ga ik rustig zitten. Ik luister en denk na. Ze is behoorlijk van slag, springt van de hak op de tak, haalt thee voor mij en vergeet zichzelf.

Ze heeft geen idee hoe ze de uitvaart vorm wil geven. Als ik haar vraag wat haar wensen zijn omtrent de laatste verzorging, de uitvaartkist en de opbaring merk ik dat ze wat tot rust komt. Soms is ze ineens erg stil en sluit ze haar ogen. Geen idee waarom ze dat doet. Op andere momenten staat ze ineens midden in een zin op en neemt ze plaats achter de piano. Ze speelt een paar minuten. Ik geniet ervan en laat het gaan. Het valt me op dat ze geen bladmuziek gebruikt.

Tussen dit soort intermezzo’s door, vraag ik haar in alle rust hoe zij een mooie afsluiting ziet en wat ze zelf zou willen doen. Hoe zou ze het leven van haar man en hun leven samen willen eren?

Ze geeft aan dat ze haar man wil laten cremeren. Zou ze daarvoor nog een moment samen met hem in een familiekamer willen zijn? Wil ze afscheid nemen bij de crematieoven? Samen met vrienden of familie, of liever alleen? Ze kijkt me aan en zegt: “Ik wil maar een ding en dat is piano spelen”.

Ik weet dat In het crematorium een vleugel aanwezig is. Echter die staat in de grote aula en kan niet verplaatst worden. Ze neemt het voor lief. Op de dag van de uitvaart, haal ik haar op. Ze legt twee rode rozen op de kist. Het scherm in de aula toont zijn beeltenis. Ze betreedt de aula, ervaart de ruimte en neemt plaats achter de vleugel.

Ik ben ontroerd en dankbaar. Hoe mooi kan een afscheid zijn.

Met mijn blogs wil ik inspireren, tips geven en persoonlijke verhalen delen.