Gedreven door eigen ervaring

De uitvaart van mijn broer was slecht geregeld. Toch is dat niet de reden dat ik uitvaartbegeleider ben geworden. De aanleiding was een aantal jaar later, toen ik een uitvaart bijwoonde en dacht: dit wil en kan ik ook.

Het is nu elf jaar geleden dat de crematie van mijn broer was. Hij overleed plotseling en op jonge leeftijd, door een auto-ongeluk op zijn motor, net over de Duitse grens. Als ik er nu op terug kijk, zie ik veel dingen die anders gemoeten hadden. Alles wat ik nu heel belangrijk vind bij een uitvaart en waar ik zelf heel zorgvuldig mee omga.

Mijn schoonzus had lukraak een van de grote uitvaartondernemingen gebeld, want ze had daar niet eerder over had nagedacht. Omdat mijn broer in het buitenland was overleden, moest hij gerepatrieerd worden. Hij kwam toen in een mortuarium terecht, waar we afscheid van hem moesten nemen. Ik heb maar één keer kort bij hem kunnen zijn, helaas. Achteraf gezien had hij ook heel goed in zijn huis een opbaring kunnen krijgen, maar die mogelijkheid is nooit met ons besproken.

Op een van de dagen tot de uitvaart viel de trouwdag van mijn broer en schoonzus. Zij ging naar het mortuarium om op die dag bij hem te zijn en werd daar weggestuurd want ze had geen afspraak gemaakt. Ik zorg altijd dat ik weet dat er bepaalde belangrijke data in de rouwweek vallen. Waar moet aandacht aan besteed worden, waar moeten we rekening mee houden?

De dame die de uitvaart leidde was een andere dan degene die de uitvaart met ons had besproken. Ze wist niets van ons en zat erbij als een vreemde. Ik begeleid altijd het hele proces, van het eerste gesprek tot de uitvaart en de nazorg.

Op weg van het mortuarium naar het crematorium reden we verkeerd. We kwamen er wel, maar het gaf stress. Ik neem altijd de hele route vooraf door met de rouwchauffeur. We kijken of er wegopbrekingen zijn. Als er kans is op file, nemen we extra tijd en dat vertel ik dan aan de familie, zodat ze zich daar geen zorgen over hoeven te maken.

De uitvaart zelf verliep wel goed, maar we hadden veel te weinig tijd, voor alles. Als ik nu een uitvaart voorbereid van een jong persoon weet ik van tevoren: er komen heel veel mensen. Daar houd ik altijd in mijn planning rekening mee, ik bereid dat met de familie voor, ik zorg dat er genoeg tijd is ingeruimd voor de bijeenkomst en de condoleance. Of ik raad ze aan om een andere locatie te kiezen voor de uitvaartdienst. Met ons was dat niet besproken, er kwamen vijfhonderd mensen. De dienst liep daardoor uit en we waren als familie nog maar net in de condoleanceruimte toen we daar alweer uit moesten.

Bij iedere keuze die een familie moet maken, bespreek ik altijd de consequenties. Als je A kiest, betekent dat zus, als je B kiest, kan dat zo gaan. Zodat ze die keuze weloverwogen kunnen maken. Je moet in korte tijd zoveel keuzes maken waar je misschien nooit over nagedacht hebt. Ik neem de mogelijkheden door en help ze die keuzes te maken.

Toen ik begon als uitvaartbegeleider was het vooral het plannen, het organiseren ervan wat me aansprak. Dat is waar ik goed in ben. Maar waar het vooral om gaat, is een grote mate van diplomatie en empathie, omdat je te maken krijgt met gevoeligheden tussen de nabestaanden. Dat komt letterlijk in de meeste families voor en dat vind ik een veel mooiere uitdaging. Het aanvoelen van verschillen en onenigheid, wie voert de boventoon en wie moet ook aandacht krijgen?

Dat is een aspect aan dit vak dat ik niet verwacht had, maar wat het voor mij het mooiste vak maakt.