Gered door een oplettende medefietser in Amsterdam.

Gehaast, zoals bijna altijd, fiets ik naar Zorgvlied. Netjes in mijn zwarte jurkje en op mooie chique pumps.
Bij Zorgvlied aangekomen, zet ik snel mijn fiets op slot.
Net als ik een soort wandel sprintje naar de aula wil trekken, word ik aangesproken door een man.
Half over zijn fiets leunend zegt hij: “Ga je hier op Zorgvlied naar een droevige gebeurtenis?”
Ik denk: ‚Ik heb hier geen tijd voor, waar gaat dit over, moet ik hem uitleggen dat ik uitvaartbegeleidster ben?!’.
Hij vervolgt: ‘jij haalde mij net in op het fietspad en het viel me op dat je jurk van achteren openstaat. Zal ik hem even dicht doen voor je?’.
Met een grote glimlach (en waarschijnlijk een beetje een rood hoofd), draai ik mijn rug naar hem toe, zodat hij de laatste knoopjes van mijn jurk dicht kan doen.